We leven in een geglobaliseerde wereld. Europa is een dorp. New York is verworden tot een city-trip.

We vangen garnalen in de Noordzee, sturen ze naar Noord-Africa om te pellen om ze nadien hier in Oostende in kroketten te draaien.

Has the world gone mad?

Ik spreek me niet uit over die internationalisering. ‘t Zijn de wetten van het kapitalisme en die gedragen zich zonder inmenging.

Maar is ben wel een nostaligicus. Het woord alleen al. Nostalgicus.

Wikipedia omschrijft het alsvolgt: “een onbestemde zucht naar het vaderland, die aan melancholie verwant zou zijn. Het gevoel lijkt veel op dat van heimwee.” Ik hou van woorden als melancholie of weltschmertz.

Zelf heb ik ooit enkele maanden gewerkt “in den vreemde”… aan de côte d’azur. Geloof me. Ik ben nog nooit zo hard supporter geweest van mijn lokaal voetbalploegje als toen. Op een of andere manier heeft het mij doen inzien dat ik, Toon Pauwels, thuishoor onder de kerktoren.

Ik ken er god en klein Pierke. En klein Pierke blijkt ook mij te kennen. Heerlijk. Ik genier ervan dat mensen weten wie mijn ouders waren, waar mijn roots liggen. Ik ben voor veel mensen gewoon de Witte, de jongste van Dré Pelel (de lokale verbastering van Pale-Ale).

Wat heeft dat te maken met chocolade?

Ik hou van mijn stad. Ik ben fier op mijn stad en afkomst. ‘t is meer dan een plaats. ‘t is mijn plaats.

Blijkbaar ben ik niet alleen. Antwerpenaren die hun stad verlaten hebben, kijken de rest van hun leven vanop de parking met nostalige terug naar hun Onze-Lieve-Vrouwkathedraal.

Een Gentenaar denkt er het zijne van, en Bruggelingen zagen een leven lang over de koetsen die een normaal leven in de binnenstad onmogelijk gemaakt hebben.

We willen allemaal fier zijn. We willen allemaal nog een terugdenken aan de tijd waarin we onze eerste schooldagen liepen, een meisje “binnendeden”, de chirofuif in de stadszaal, …

 

Daarom

Ik maakte geen chocolade reep. Ik maakte een wenskaart. Een manier om te communiceren. Een boodschap sturen naar mensen die weg zijn uit je dag dagelijkse leven, maar nog steeds in je hart zitten.

Je stad en eigenheid die je deelt, aangevuld met een boodschap.

Dat kan een tekstje zijn, maar ook een foto. Of zelfs een videoboodschap.

 

Laat van je horen. Met chocolade. Maar vooral met je eigen boodschap.